معاون معدن و فرآوری مواد وزارت صمت با اشاره به کشف ذخایر لیتیوم در همدان درخصوص فاصله زمانی دستیابی به تولید لیتیوم در کشور اظهار کرد: انتظار من برای تحقق این امر دو تا سه‌سال آینده است.
رضا محتشمی‌پور گفت: سرمایه زیادی موردنیاز است؛ ولی مساله سرمایه نیست، بلکه تامین دانش فنی است. تقریبا در تمام فلزات و عناصر نادر مساله اصلی در کشور‌‌‌ها فرآوری است. مثلا درباره همین ماده لیتیوم، شاهدیم که کشور بولیوی به‌تنهایی ۵۰درصد لیتیوم دنیا را دراختیار دارد، ولی مساله‌ای که دارد این است که چون دانش فرآوری این ماده معدنی را ندارد، در واقع مداخلات خارجی را به خاطر این ذخایر تحمل می‌کند و تا الان نتوانسته است از این ظرفیت استفاده کند.
وی درخصوص کشف ذخیره ۵/ ۸میلیون تنی لیتیوم در همدان گفت: یک معدن رسی با ذخیره کانسنگ ۵/ ۸میلیون تن است که با توجه به عیاری که دارد ذخیره آن حدود ۶۸۰تن فلز محتوا می‌شود. این عیار با توجه به اینکه رسی است به لحاظ فرآوری محدودیت‌هایی دارد و این اولین پروانه‌‌‌ای بوده که در لیتیوم غیرشورابه‌‌‌ای در کشور برای این معدن در همدان صادر شده است. محتشمی‌پور با اشاره به اینکه اساسا ذخایر اصلی لیتیومی در همه دنیا و کشور ما شورابه‌‌‌ها هستند، افزود: ما دریاچه نمک قم را با همه عظمتش داریم که چند میلیارد مترمکعب شورابه را در خودش ذخیره دارد و خلوص لیتیومش بالای ۵۰پی‌پی‌ام اعلام می‌شود.
این عدد با توجه به اینکه در لیتیوم‌‌‌های خاکی فرآیند استحصال را هم داریم، ولی در شورابه نداریم، از عدد ذخیره‌‌‌ای که به‌تازگی اعلام شده، خیلی بزرگ‌تر است. وی همچنین درخصوص استفاده از ظرفیت بخش خصوصی در حوزه فرآوری گفت: مساله سرمایه نیست، این کار سرمایه سنگینی می‌برد و تا حالا کسی از ما بحث سرمایه را مطرح نکرده، بحث بر سر تامین دانش فنی است. دانش فنی صنعتی دراختیار کشور‌‌‌های زیادی نیست و شرکت‌های متعددی هم ندارد. اینها شرکت‌های محدودی هستند که باید حاضر باشند همکاری کنند؛ چه به صورت مشارکت و چه به صورت فروش دانش فنی. مساله هیچ وقت سرمایه نبوده است.
محتشمی‌پور درخصوص فاصله زمانی دستیابی به تولید لیتیوم در کشور اظهار کرد: انتظار من برای تحقق این امر دو تا سه‌سال آینده است. معاون معدن و فرآوری مواد وزارت صمت همچنین درباره استفاده از سرمایه‌گذاری با طرف‌‌‌های خارجی گفت: طرف‌‌‌های خارجی به سرمایه‌گذاری علاقه‌‌‌مند هستند، ولی برای تامین چرخه‌‌‌های فناوری خودشان باید کنستانتره‌سازی انجام دهند و کنستانتره به واحد‌‌‌های فرآوری خودشان منتقل شود که طبیعتا برای ما چندان مطلوب نیست.
