گزارش اختصاصی عصرسرعت، پول دیجیتال بانک مرکزی (CBDC: Central Bank Digital Currency) نوعی بدهی بانک‌های مرکزی بوده که شبیه ارزهای رمزنگاری شده است، با این تفاوت که ارزش آن‌ها توسط بانک مرکزی تعیین می‌شود که عمدتاً معادل ارز فیات آن کشور بوده و مکملی برای سکه و اسکناس در گردش می‌باشد- و می‌تواند نقدینگی جدید محسوب شود- و با حذف واسطه‌ها می‌تواند به سیاست‌های پولی و مالی کمک کرده و ثبات پولی و مالی را به دنبال داشته باشد.
هدف اصلی عمده بانک‌های مرکزی از انتشار این پول‌ها، ضمن ارایه حریم خصوصی برای دارندگان آن، استفاده از قابلیت نقل و انتقال آسان آن، کاهش هزینه‌های ضرب سکه و انتشار اسکناس و… می‌باشد و این موضوع باعث شده تا در برخی از کشورهای در حال توسعه از جمله کشورهای، ایران، نیجریه، گرانادا و هفت کشور از اقتصادهای G20 در دست اجرا قرار گیرد.
در سال ۲۰۱۷ میلادی براساس مصوبه شماره ۳۱۹۶، دولت ونزوئلا اختیار ایجاد رمز ارزی تحت عنوان پترو (برگرفته از واژه پترولیوم به معنای نفت) را به دست آورد و در سال ۲۰۱۸ توسط بانک مرکزی این کشور با نماد اختصاری PTR به بازار عرضه شد. براساس وایت‌پیپر پترو، پشتوانه هر واحد پترو، قرارداد خرید/فروش یک بشکه نفت ونزوئلا به قیمت مرجع اوپک (۵۰٪) و همچنین سایر کالاها از جمله طلا (۲۰٪)، آهن (۲۰٪) و الماس (۱۰٪) بود و با استفاده از آن می‌توان اقدام به خرید کالاها و خدمات ملی و بین‌المللی، پرداخت مالیات و خدمات عمومی، جابجایی و هزینه بلیط هواپیما و… نمود. ولی در اجرا موفق نبود.
با عنایت به موارد پیش‌گفته، ریال‌دیجیتال نیز دارای پشتوانه بوده و با استفاده از فناوری دفتر کل توزیع‌شده (DLT) پیاده‌سازی شده و برخلاف ارزهای دیجیتالی مانند بیت کوین، تحت کنترل و نظارت کامل بانک مرکزی قرار دارد. از این رو، ریال دیجیتال در دسته ارزهای دیجیتال بانک مرکزی (CBDC) قرار می‌گیرد و دارای ویژگی‌های پول (وسیله مبادله بودن، واحد شمارش بودن، واحد ذخیره ارزش بودن) بوده و ماهیتی متفاوت از رمزارزهایی شبیه بیت‌کوین دارد. امید است نقدینگی ناشی از این موضوع و تجربه ناموفق انتشار پترو در کشور ونزوئلا (به عنوان یک ارز رمزنگاری شده دولتی)، در انتشار ریال‌دیجیتال مدنظر قرار گرفته باشد.
